قیمت و خرید پیپ بربیا

قیمت و خرید پیپ بربیا

آدیشا فروشگاهی برای مشاهده قیمت و خرید پیپ های جدید بربیا است .

داستان پیپ Brebbia

انئا بوزی و آشیل ساوینلی تحت نظارت عمویی که سرمایه آنها را نیز تأمین می کرد، در سال 1947 با سه صنعتگر متخصص و سرشار از اشتیاق و ایده های خوب شروع به کار کردند. مشکل این بود که ایده های یکی دقیقاً با ایده های دیگری در مورد نوع محصول و نحوه بازاریابی آن مطابقت نداشت. عمو برناردو کوتاه قد، زیرک و سخاوتمند بود و ثروتش را در لندن به دست آورده بود. وقتی به ایتالیا برگشت، در بخش‌های مختلف تجاری کار می‌کرد و فرد مناسبی برای درخواست کمک بود.

البته چند سال گذشته برای Enea Buzzi بسیار سخت بود: در سال 1943 کسب دیپلم حسابداری، سال بعد در کوهستان با پارتیزان ها، سپس دانشگاه Bocconi که آن را ترک کرد تا برای شرکت برق در Varese کار کند، و در نهایت کار خود را راه اندازی کرد. با این حال، او راضی از تجارت خودرو نبود. آتشی که در درون او شعله ور شد مانند آتش پدربزرگش آشیل بود که بین سال های 1890 تا 1893 یک نیروگاه کوچک در شهرداری بربیا در نزدیکی وارسه ساخته بود. این نیروگاه قادر بود برق کارخانه پنبه خانواده اش را تامین کند. و همچنین به روستاهای مختلف اطراف برق بفرستد. این همان کارخانه ای بود که پدرش، کارلو آندریا، معروف به جینو، در آن کار می کرد و یک کارخانه بافندگی را در گاویرات تاسیس و مدیریت می کرد تا اینکه بحران سال 1929 او را مجبور به تعطیلی آن کرد. بنابراین، آنها خانواده ای کارآفرین بودند، با اقوام و دوستانی که کارآفرین بودند، بنابراین به نظر می رسد که Enea تقریباً مجبور بود راه آنها را ادامه دهد.

از اواسط قرن نوزدهم، استان وارسه خانه کارخانه های کوچک و بزرگ پیپ بود. اولین کارخانه در Molina di Barasso توسط خانواده Piotti تأسیس شد و پیپ هایی از چوب شمشاد، گلابی، سیب و گیلاس را که با ماشین‌های تراش ، تراشیده می‌شدند، و دهانی‌هایی با شاخ گاو تولید می‌کرد. در سال 1886 فردیناندو روسی، یک خرده‌فروش پیشرو میلانی برای تمام لوازم جانبی سیگار، چوب برایر را برای پیپ‌های خود انتخاب کرد و یک کارخانه مدرن در مولینا دی باراسو افتتاح کرد که ظرف چند دهه به یک صنعت بسیار موفق تبدیل شد. سایر مشاغل کوچکتر در روستاهای مجاور و همچنین شرکت های صنعتگری مستقل تأسیس شدند. این صنعت تا نیمه اول قرن بیستم شکوفا شد، اما در پایان جنگ جهانی دوم، سیگار از راه رسید و صنعت پیپ سازی اولین نشانه‌های بحران را احساس کرد. Enea Buzzi با این دنیا بیگانه نبود و تقریباً همه را از طریق خانواده خود می شناخت، به خصوص خانواده Rossi و پیپ های آنها.

در اواخر جنگ جهانی دوم، هنگامی که او به طور اتفاقی در ایستگاهی در وارسه بود و پیپ Rossi می کشید، انیا شروع به پرسش کرد که چگونه می توان پیپ را در زیر باران دود کرد. حداقل داستان اینگونه پیش می‌رود، اما این یک واقعیت است که او مجذوب این مشکل شده بود: چیزی که لازم بود یک درب و چند سوراخ در قسمت بالای آتشگاه بود و توسعه بیشتر می‌توانست با دست باشد. آتشگاه های حکاکی شده با چهره یک فرد مشهور، سوراخ های دریچه مربوط به سوراخ های بینی،به این ترتیب دود از بینی خارج می شود! این شرکت Rossi بود که این پیپ ها را ساخت که مورد استقبال نیروهای آمریکایی مستقر در منطقه قرار گرفت. گام بعدی سفارش ماشین آلات به یک کارگاه تخصصی بود تا تولید خود را راه اندازی کنند. متأسفانه، ماشین‌ها هرگز آماده نبودند و پولی هم برای راه‌اندازی وجود نداشت. به این دلیل خواستار کمک عمو برناردو شد.

برناردو پاپا، همانطور که عمو نامیده می شد، به برادرزاده اش خیلی فکر می کرد. ایده پیپ ها اصلا بد نبود و در همین حین ماشین آلات رسیده بود و نیروگاه خانواده برق رایگان محل را هم تهیه می کردند. برناردو همچنین خواهرزاده ای داشت که همسر آشیل ساوینلی بود که کمی بزرگتر از انئا بود و با والدینش در مغازه ای در میلان که در سال 1876 تأسیس شده بود کار می کرد. در واقع، خانواده ساوینلی نیز آرزوی تولید پیپ را داشتند. در سال 1947 انیا بوزی وآشیل ساوینلی تحت نظارت عموی خود که سرمایه آنها را نیز تأمین می کرد، با سه صنعتگر خبره، پر از اشتیاق و ایده های خوب، شروع به همکاری کردند. مشکل این بود که ایده های یکی دقیقاً با ایده های دیگری در مورد نوع محصول و نحوه بازاریابی آن مطابقت نداشت. آنها تقریباً بلافاصله متوجه این موضوع شدند و بنابراین، در حالی که Enea برای جستجوی اولین مشتریان خارجی خود به لندن رفت، آشیل کارخانه خود را در Molina di Barasso تأسیس کرد.

سال های سخت : آتش پس از جدایی و تولد دوباره از زیر خاکستر

از سال 1953 انئا شروع به استفاده از علامت تجاری MPB (Manifattura Pipe Brebbia) برای تولید و بازار خود کرد، در حالی که پیپ های دیگر نشان Savinelli را داشتند. این دو سرانجام در سال 1956 جدایی دوجانبه خود را با مشکلات اندکی به پایان رساندند.

در اوایل سال 1954، هنگامی که آتش سوزی کارخانه را نابود کرد (خوشبختانه نیروگاه در امان ماند)، Enea بدون ترس، از طراحی مجدد محل بر اساس نیازهای تولید استفاده کرد. در همان سال، او یک کارخانه ریخته گری برای ساخت پایه پیپ ای از آلومینیوم خرید که به لطف رسانایی بالای فلز، دود خنکی را ایجاد می کرد. زمانی که پایگاه ها دیگر نبودند. او کارخانه را برای انواع دیگر تولید مجدداً راه انداخت.شرکت دیگری که او با شرکای مختلف در سال 1967 تأسیس کرد، در بخش ماشین آلات نوشیدنی گرم کار می کرد. با این وجود، اشتیاق Enea برای پیپ ها هرگز کاهش نیافته است.

از سال 1956 به بعد، تولید Enea در مسیر درستی قرار گرفت: به دنبال نوآوری، همچنین با در نظر گرفتن برخی پروژه‌های ناموفق، مانند پایه‌های آلومینیومی. توجه زیاد به محصولات رقبا و خرید نمونه های متعدد از آنها؛ ایجاد فشار زیاد بر دودی بودن، پیش نیاز ضروری برای یک پیپ. تنوعی که روندهای بازار را منعکس می‌کند، تولید مدل‌های کلاسیک را با مدل‌های تخیلی‌تر متعادل می‌کند: شکل‌های منحنی و حیوانات نمونه‌های جالبی از آن دوره هستند.

مسابقات آهسته کشیدن پیپ

در سال 1968 لوگوی MPB با Brebbia جایگزین شد. در همان دوره، رویدادی که در استادیوم ورزشی در وارسه برگزار شد، یک مسابقه سیگار کشیدن آهسته را راه اندازی کرد، ایده بسیار موفقی که به زودی در کشورهای دیگر گسترش یافت. به هر شرکت کننده سه گرم تنباکو داده شد و به آنها گفته شد که آتشگاه های پیپ خود را پر کنند. در شروع مسابقه، همه پیپ های خود را روشن کردند و شروع به کشیدن آن کردند و توتون را تا حد ممکن آهسته تر می کشیدند. برای برنده شدن، شخص باید پیپ را تا بیشترین زمان ممکن روشن نگه می داشت. حرکت بزرگ Enea و خانواده اش ایجاد تیمی از کارکنان شرکت Brebbia بود.

از آنجایی که آنها سیگاری های باتجربه ای بودند، برای مدت طولانی در سراسر اروپا وارد مسابقات شدند و اغلب برنده شدند. بنابراین، نام و شکل پیپ را در هر جایی که می رفتند به نمایش گذاشته می شد. پیپ ها به زیبایی ساخته شده بودند و قابل دودی شدن بودند، همچنین به دلیل دود شیرین خود مشهور بودند، هدیه ای واقعی از Bosco Grande در Brebbia، جایی که این شرکت همیشه دفتر مرکزی خود را داشته است. نیروگاهی که این شرکت را در خود جای داده است در پیچ رودخانه باردلو، پساب دریاچه وارسه که به دریاچه ماگیوره می ریزد و رودخانه پرپیچ وخیمی که روی بستر ماسه سنگی جریان دارد، قرار دارد. چنین خاک اساسی، محیط با تهویه ضعیف و رطوبت بسیار زیاد، میکروکلیمی را ایجاد می کند که برای پردازش طبیعی برش ایده آل است. در واقع، تانن موجود در چوب، که عامل ایجاد طعم بد پیپ در اولین دود شدن است، تقریباً از بین می رود، که دوست داران پیپ را از این بابت خوشحال می کند.
دهه 1970 دوران سختی برای دنیای پیپ بود. اولین نشانه‌های خش‌خش که پس از جنگ مشاهده شده بود، اکنون غرشی کر کننده به نظر می‌رسید. البته، مسابقات آهسته کشیدن باعث افزایش علاقه به پیپ ها شد، اما آنها به کاهش تعداد اعضای عمومی پرداختند و این اعضا اکنون خواستارتر بودند. بنابراین، تنها با برآوردن خواسته‌ها، نوآوری، اختراع، تکمیل و هرگز متوقف نشدن شرکت‌ها می‌توانستند سرپا باقی بمانند، بنابراین Brebbia نوآوری، اختراع و تکمیل را ادامه داد. بین سال‌های 1976 و 1977، این شرکت دهانی «frangifumo» (دود شکن) را معرفی کرد که به لطف آن دودی که از طریق چندین سوراخ استنشاق می‌شد در چندین جهت پراکنده می‌شد و بنابراین گس کردن زبان را کاهش می‌داد. همچنین در سال 1977 یکی از فرزندان Enea یعنی Luciano Buzzi، در رشته معماری فارغ التحصیل شد. او قبلاً برای چند سال در شرکت کمک کرده بود، اما اکنون پس از پایان تحصیلاتش می‌تواند سهم مهم‌تری داشته باشد.

نسل دوم شرکت Brebbia 

اولین وظیفه او احیای فروش در خارج از کشور بود. برای چند سال از سال 1978 او بیش از همه به سراسر اروپا سفر کرد و با بازارهای مختلف ارتباط برقرار کرد و با افراد مهم در این بخش ملاقات کرد، زیرا هماهنگی بیشتر با واقعیت پیچیده متشکل از روندها، سلیقه ها و خواسته ها ضروری بود. اما این فقط اولین قدم بود. تمام آن مشوق‌های متفاوت باید از طریق تشخیص تولیدکننده فیلتر می‌شد. به زودی لوچیانو بوزی به این صنعت تسلط یافت، اول در جنبه های حسابداری، مالی و خلاقیت داشت، سپس در جنبه های مربوط به تولید. آموزش او به عنوان یک معمار برای دو جنبه آخر اساسی بود، اما بیش از همه ایده او از طراحی به عنوان عملکردی که به فرم تبدیل می شود، مهم بود. به عبارت دیگر، پیپ قبل از هر چیز یک پیپ بود، وسیله ای که باید دود شود. با این حال، در عین حال باید آرزوی فرد سیگاری را برای داشتن آن به عنوان یک لوازم جانبی گرانبها که می تواند چیزی در مورد او بگوید را برآورده کند.

اولین ساخته لوچیانو سری 79 در سال 1979 بود. بازار آلمان که پیپ های بزرگ با ساقه بلند سنتی را که قادر به حفظ ناخالصی‌ها بودند ترجیح می‌داد، می‌خواست پیپ های برایر مدرن فیلتر داشته باشند. این تقاضا با قرار دادن فیلترهای 6 میلی متری که کارآمد نبودند برآورده شد. چالش Brebbia قرار دادن فیلترهای 9 میلی متری بدون بزرگ کردن بیش از حد ساقه بود. چهار سال بعد سری 83 معرفی شد که با داشتن ساقه باریک تر کامل شده بود و پیپ ها همچنان در حال تولید بودند. امروزه تمام پیپ های Brebbia دارای فیلتر 9 میلی متری هستند، اما برای کسانی که از این فیلترها خوششان نمی آید، ممکن است به جای آن آداپتورهایی در آن قرار داده شود.

در دهه 1980، زمانی که پیپ ها به‌عنوان نماد وضعیت دوباره راه‌اندازی شدند، پیپ های Brebbia به سبک فری هند معرفی شدند که از برش های مستقیم برایر درست شده بودند. در ابتدا آنها به سبک مکتب دانمارکی کاملاً فردی بودند و سپس در دهه‌های بعدی سبک‌ها کلاسیک‌تر شدند، اما همچنان صنایع دستی و مواد با کیفیت بالا را حفظ کردند. بین سال‌های 1998 تا 2012، طراحان بزرگ سری پیپ ها مدل‌هایی را که توسط سازندگان مهم پیپ برای Brebbia طراحی شده بودند، معرفی کردند. امروزه مدل‌های فری هند از Linea A (شامل درج برش در دهانه اکریلیک) گرفته تا Collection SS در دو نسخه طبیعی و noce (گردویی) با آتشگاه با لبه‌ای ناهموارطراحی ساخته می شوند. برایر استفاده شده برای این مدل ها کاملاً بدون ایراد است و به همین دلیل به آن «خالص» می گویند.

با این حال، طیف محصولات Brebbia در اینجا متوقف نمی شود. یک جواهر واقعی به لطف شکل و جنبه فنی آن فیلتر Duo است: منحنی های ملایم آن پیپ های سنتی قدیمی آلمانی را به یاد می آورد، اما نه چندان حجیم. دارای دو فیلتر است: فیلتر پایینی (زغال چوب یا بالسا) برای جذب رطوبت عمل می کند، در حالی که فیلتر بالایی از زغال سنگ فیلتر واقعی است. دود خنک و خشک فیلتر Duo احساسات منحصر به فرد و گرانبهایی را ایجاد می کند. با مرور کاتالوگ غنی مدل‌های محصولات، می‌توانید آتشگاه های کاسه‌ای متنوعی را ببینید. 

در سال 1992 Enea Buzzi تصمیم گرفت مکانی مناسب برای نگهداری مجموعه مدل‌های مختلف خود که در طول سال‌ها برای مطالعه رقابت و مدل‌های قدیمی خریداری شده از سراسر جهان به دست آورده است، پیدا کند. بنابراین، یک انبار بزرگ در Bosco Grande به موزه Pipe تبدیل شد، مقصدی برای علاقه مندان به پیپ از سراسر جهان. اما بیشترین بازدید کننده خود لوچیانو بوزی است. دیدن بسیاری از مدل های قدیمی او را الهام می بخشد، زیرا همیشه راهی برای تفسیر مجدد آنها به سبک مدرن وجود دارد. با این حال، برای کسی که به اندازه او خلاق است، منابع الهام را می توان در همه جا یافت، همانطور که او اعتراف می کند:

"در نهایت همه چیز را به شکل پیپ می بینم!"

منبع: داستان پیپ بربیا